خوشوقت عاشقي که دمي ياريار اوست

شاعر : عبيد زاکاني

خرم دلي که دلبر او غمگسار اوستخوشوقت عاشقي که دمي ياريار اوست
تا کيست آنکه مونس او در کنار اوستمن در ميان خون جگر غرقه وين زمان
ميلش بجا نبيست که شهر و ديار اوستعاشق رود به شهر کسان ليک همچو ما
از شهريار هر که رسد شهريار اوستهر خسته‌ي که دور شد از پيش يار خود
کان سروناز برطرف جويبار اوستنقش خيال قامتش از چشم ما طلب
ما خاک آن رهيم که بر رهگذار اوستما آن نسيم، کو گذري سوي ما کند
اين فتنه برنخاست که در روزگار اوستبسيار خاست فتنه ز قد بتان ولي
مسکين اسير سلسله‌ي مشگبار اوستدل باز کي به سينه‌ي مجروح ما رسد
چون گفته‌هاي نازک او يادگار اوستنام عبيد کي رود از ياد اهل دل
آخر نه پادشاه خداوندگار اوستچرخ ستيزه‌کار بر او کي جفا کند
آن کافتاب چاکر خنجر گذار اوستشاه جهان سکندر ثاني جمال دين
کين نه سپهر در کنف اقتدار اوستداراي هفت کشور و سلطان شش جهت
هم بارگاه فتح و ظفر در جوار اوستهم جلوه‌گاه دولت و دين بر جناب وي
وانکش فلک خطاب کني پرده‌دار اوستآن کش ستاره نام نهي جوش جيش او
نصرت نشسته گوئي در انتظار اوستاز هر طرف که رايت او جلوه ميکند
زيرا که شرمش از گهر شرمسار اوستبرق از شعاع خنجر او ناگهان بجست
آنجا که بحر بخشش و کوه وقار اوستدرياست تنگ حوصله و کوه سرسبک
رکني ز جود همت شعري شعار اوستاين چرخ را که طارم نه پايه مينهد
کين بحر هفتگانه بخار بحار اوستاي خسروي که کلک تو آن فيض گستريست
اقرار کرد عقل که اين کار کار اوستتيغ تو گفت من ببرم بيخ دشمنان
امروز چون اسيران در زينهار اوستگردون که داشت خلقي در زينهار خود
بازيست دولت تو که دنيا شکار اوستچرخيست دولت تو که اجرام رام او
راي تو کافتاب و فلک شرمسار اوستبگشاد هفت کشور دنيا به يک شکوه
چندانکه گرد مرکز خاکي مدار اوستيارب به کام وراي تو بادا مدام چرخ
گويند عمرهاست که اندر شمار اوستچندانت عمر باد که پير دبير طبع